İNSAN (!)

Amasya Beyazıt Cami Kapısı 2009

Dünya var olduğundan bu yana insanlar tek bir şeyin cevabını veremediler. Bu eski dünyanın kadim sorusu: GERÇEKtir."gerçek var mıdır,yok mudur?" "varsa nasıl ulaşılabilir" "gerçek mi, yoksa doğru mu izlenmelidir?" İnsanlar yüz yıllardır bu soruya kafa yorup dursunlar; dünyada tek bir gerçek vardır: İNSAN!  Tüm inanç ve sosyal düzenlerin temel taşı insandır. Zaten onsuz olması da düşünülemezdir. Çünkü insansız her düşünce çürümeye ve çökmeye mahkumdur. Tüm dinler, insan Rabbine kulluk ettikçe vardır. Öyle ki Allah insanı yeryüzündeki halifesi ilan etmiş yine bir insana "habibim" demiştir. İşte tüm bunları göz önünde bulundurursak asıl cevaplamamız gereken soru hiç kuşkusuz insan olmalıdır. Onu tamamen tanıyınca evrendeki tüm gerçekler apaçık gözler önüne serilir. O zaman ruh maddeden sıyrılır ve sonsuz zamanın dinginliğine erer, hiç kuşkusuz. Belkide insan-ı kamil dediğimiz o makama kavuşuruz.  Evet! Kolay değil. Sevgili Sadi Hocamızın dediği gibi "şu vatanın taşını toprağını sevdiğimiz kadar birde insanını sevebilsek" BİR DE KENDİMİZİ SEVEBİLSEK... Eylül 2009 HKB

Sadece Şems'e...

“Yazmasam delirecektim”

diyor Sait Faik Abasıyanık.

Yazmalıyım çünkü geriye insandan bu dünyada bir tek yazgılar kalıyor.

Lider olmak kendine hakim olmaktır. Ben lider olmak istemiyorum. Sadece şu bedenin efendisi olmak istiyorum. Dünyada başarılması zor olan aslında budur. Kendime dönmek, insanı anlamak yapılacak birinci iş olmalıdır benim için. Aklımı toplamam lazım başarı için adımlarımı belirlemeliyim. Madem sığamıyorsa bu yürek bu bedene bedelini ödemeli. Bu yolda acı, heyecan, yorgunluk ve nihayetinde bir şeyleri başarmanın verdiği mutluluk benim yegâne dostlarım olacak şüphesiz. Herkes anlayamaz seni, zaten bunu da bekleyemezsin. Birileri Mevlana olur eser geçer birileri isimsiz gider.Anlıyorsun beni değil mi? 

Ve sen; sen şems! Neler yapıyorsun bu aralar? Hadi anlat bana...

Mayıs 2009

Antalya

HKB

ADI VUSLAT

     Adı vuslat başka bir şey değil inan! Sensizlikten kaynaklanan yoksunluk nöbetlerimde tek düşündüğüm şey sen! Sen ve senin güzel adın…
     Şairin de dediği gibi “Hatırlama çalışıyorum”. Yüzüne odaklanıyorum. Bir an yakalayıp çıkarıyorum düşünselimden. Ama yok! Sisler çöküyor, siliniyor çehren gözlerimin önünden. Beynim sanki bana oyun oynuyor. Aklımı yitiriyorum! Hayır! Hayır, şimdi anlıyorum yüzün siliniyor ama yerine her şey geliyor. Artık biliyorum her şey sensin, her şey seninle güzel…
Bekliyorum. Uğraşıyor, koşuşturuyor, soluk soluğa kalıyorum hayatta… Durup bir derin nefes alıp, dürtüyorum kalbimde ki yerini. Hala zorlanıyor, tıkanıyorum. Rahatlıyorum. Biliyorum ki sen ordasın. Her gittim yerde, her gördüğüm şeyde. Gözümsün, görüyorsun; elimsin, dokunuyorsun…
     Dedim ya bekliyorum. Bir vuslat gözcüsü oldum zamanı süzüyorum. Çok yavaşmış sanki bu kum taneleri. Ama olsun! Ben seni içimde yaşıyorum…